۱- |
نتوان زدن چو بوسه لبِ لعل فام را |
|
باری توان زدن به لب آن لعلِ جام را |
|
|
۲- |
آن باده ای بنوش که از رنگ و بوی آن |
|
سازی، دو گونه، سرخ و معطّر مشام را |
|
|
۳- |
با دلبری بنوش می از صبح تا به شام |
|
آن سان که فرق می نَنَهی صبح و شام را |
|
|
۴- |
می با مُصاحبی که شریف است اگر خوری |
|
خواهی نخورد هیچ غَمِ ننگ و نام را |
|
|
۵- |
در زیرِ شامِ زلفِ هلال ابرویی نگر |
|
چون در پیاله، پرتوِ ماهِ تمام را |
|
|
۶- |
باری من این چنین به سر آورده ام تمام |
|
ایّام عمر و ختم نمایم کلام را |
|
|
۷- |
با مصرعی ز شاعرِ رندی که بنگرند |
|
خوانندگان حلاوتِ حُسنِ خِتام را |
|
|
۸- |
«راز درونِ پرده ز رندان مست پُرس» |
|
از آن که وام کرده «جلالی» کلام را |
|

|