۱- |
دلِ دریاییِ من دَر غمِ جانانه بسوخت |
|
دیده دریا شد و دل چون پَرِ پروانه بسوخت |
|
|
۲- |
جامِ می خنده کُنان بود که از گریه ی شمع |
|
دل به درد آمده در اَندُهِ جانانه بسوخت |
|
|
۳- |
سوخت از آتشِ هجران دلِ درمانده چنان |
|
که به حالش دلِ هر مَحرَم و بیگانه بسوخت |
|
|
۴- |
آتشی در دلِ خود دارم و می نالم زار |
|
که به حالم دلِ هر ساکنِ میخانه بسوخت |
|
|
۵- |
دست و دل زین همه پیمان شکنی می لرزید |
|
جام بشکست و به حالم دلِ پیمانه بسوخت |
|
|
۶- |
ز آتشِ هجرِ جگر گوشهِ جانانه، جگر |
|
آن چنان سوخت که قُقنوس در افسانه بسوخت |
|
|
۷- |
پیِ ترمیم و دگرگونیِ ویرانهِ دل |
|
کاش باز آمدی آن یار که کاشانه بسوخت |
|
|
۸- |
هم صدا باز «جلالی» شده با حافظ و گفت: |
|
«سینه ام ز آتشِ دل در غم جانانه بسوخت» |
|
|