۱- |
به هر چمن، گُلِ سُرخی بُوَد، نشانهِ تُست |
|
نوایِ بلبلِ باغ آشیان، ترانهِ تُست |
|
|
۲- |
تو زیرکانه ترین دِلربایی ای صیّاد |
|
که زلف و خالِ سیاهِ تو، دام و دانهِ تست |
|
|
۳- |
به هر کجا سخن از سرسپردگان باشد |
|
بیانِ گوشه ای از خاکِ آستانهِ تست |
|
|
۴- |
به عِشوَه بر دلِ عُشّاقِ خود مزن آتش |
|
چرا که خانهِ اُنس است و آشیانهِ تُست |
|
|
۵- |
به گویِ رویِ تو، چوگان بُوَد دو زلفِ سیاه؟ |
|
و یا به دستِ تو تازَنده، تازیانهِ تُست! |
|
|
۶- |
به کعبه بر حَجَرالاَسوَد ار کشیدی دست |
|
درون سینه به دل گو که این نشانه تست |
|
|
۷- |
سری به خانهِ خالیِ دل بزن یک بار |
|
نِگَر، چرا تُهی از عشق، این خزانهِ تُست |
|
|
۸- |
شبی به خلوتِ خود با شهاب می گفتم |
|
زبانِ حالِ من است این که در زبانهِ تست |
|
|
۹- |
بگفت آن چه که گفتی درُست و پندارم |
|
«جلالی» این نه زبانِ دِلَت، بهانه تست |
|
|