۱- |
دِلی که در غمِ عشقِ تو سَر کُنَد، شاد است |
|
خوابه ای که ز جورِ تو ماند، آباد است |
|
|
۲- |
تو را خدایِ جهان، حُسن داده است و بدان |
|
به ما هر آینه ظُلمی که می کنی داد است |
|
|
۳- |
کسی که در غَمِ معشوقِ خویش، شد دَر بَند |
|
ز درد و رنج و غمِ روزگار آزاد است |
|
|
۴- |
غَمَت به سینه مبدّل به بُغض گشت و گلو |
|
گرفته است ز بُغض و نه جایِ فریاد است |
|
|
۵- |
به دل، عمارتِ امّید بود و بینم حال |
|
خراب سخت از این چرخِ سُست بُنیاد است |
|
|
۶- |
چو خَرمَنی که بَرَد باد، کاه و دانهِ آن |
|
ز دستِ جَورِ تواَم، عُمر و عشق بر باد است |
|
|
۷- |
چرا به گردنِ کج، عاشق التماس کند |
|
چنین که سُنَّتِ آباء و رسمِ اجداد است |
|
|
۸- |
اگر نکرد یقیناً چُنین کُنَد معشوق |
|
که عشق لازمهِ زندگیِ افراد است |
|
|
۹- |
به حَجلَه، حضرتِ داماد اگر عروس شود |
|
به حُکمِ جبر در آن جا عروس داماد است |
|
|
۱۰- |
به دستِ مرد شود شمعِ عشق روشن و زَن |
|
به نورِ شمع «جلالی» به جلوه دِلشاد است |
|
|