۱- |
به ملازمان سلطان که رساند این دعا را |
|
که به شکر پادشاهی ز نظر مران گدا را |
|
|
۲- |
ز رقیب دیو سیرت به خدای خود پناهم |
|
مگر آن شهاب ثاقب مددی دهد خدا را |
|
|
۳- |
مژه سیاهت ار کرد به خون ما اشارت |
|
زفریب او بیندیش و غلط مکن نگارا |
|
|
۴- |
دل عالمی بسوزی چو عذار بر فروزی |
|
تو از این چه سود داری که نمی کنی مدارا |
|
|
۵- |
چه قیامت است جانا که به عاشقان نمودی |
|
دل و جان فدای رویت بنما عذار ما را |
|
|
۶- |
همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی |
|
به پیام آشنایان بنوازد آشنا را |
|
|
۷- |
به خدا که جرعه ای ده تو به حافظ سحر خیز |
|
که دعای صبحگاهی اثری کند شما را |