۱- | حجاب چهره جان میشود غبار تنم |
خوشا دمی که از آن چهره پرده برفکنم | |
۲- | چنین قفس نه سزای چو من خوش الحانی ست |
روم به گلشن رضوان که مرغ آن چمنم | |
۳- | عیان نشد که چرا آمدم کجا بودم |
دریغ و درد که غافل ز کار خویشتنم | |
۴- | چگونه طوف کنم در فضای عالم قدس |
که در سراچه ترکیب تخته بند تنم | |
۵- | اگر ز خون دلم بوی شوق میآید |
عجب مدار که همدرد نافه ختنم | |
۶- | طراز پیرهن زرکشم مبین چون شمع |
که سوزهاست نهانی درون پیرهنم | |
۷- | بیا و هستی حافظ ز پیش او بردار |
که با وجود تو کس نشنود ز من که منم |