۱- |
دوش از میخانه سویِ مسجد آمد میرِ ما |
|
نیست این بی پیر دیگر موردِ تقدیر ما |
|
|
۲- |
از فراز برجِ عقل و اجتهاد اُفتاد و نیست |
|
دَر چَهِ تقلیدِ محض اُفتادنش، تقصیرِ ما |
|
|
۳- |
شیخ و زاهد مسجدی گشتند و ما میخانه ای |
|
بودِشان تقدیر آن و این بود تدبیر ما |
|
|
۴- |
شیخ، دیگر با حدیثِ جعل و با جعلِ حدیث |
|
هیچ نتواند که با رندی کند تحذیرِ ما |
|
|
۵- |
سوخت شمع و نیم جان پروانه، عاشق وار گفت |
|
آهِ این آتش به جان، شد سخت دامنگیرِ ما |
|
|
۶- |
دوستان رفتند و ما ماندیم و در سیر و سفر |
|
چند روزی پیش و پس شد کارِ زود و دیرِ ما |
|
|
۷- |
تا «جلالی» ناله گر شد در فراقِ دوستان |
|
مرغِ شب آزرده شد از ناله شبگیرِ ما |
|
|