۱- |
مرا به سینه دلِ داغدارِ مُلتَهِبی ست |
|
که ز آتشش، دل و جانم دچار تاب و تَبی ست |
|
|
۲- |
شدم اسیر و گرفتارِ دانه و دامی |
|
سیاه روزیِ من از وجودِ خالِ لبی ست |
|
|
۳- |
به چشم بندیِ خلقت نگر که عاشق کرد |
|
تُرا که رَمزِ حیاتست عشق و بوالعجبی ست |
|
|
۴- |
جوانی است و بهار است و یار می طلبم |
|
مُسَبِّبَش، چه بگویم، عصارهِ عِنَبی ست |
|
|
۵- |
مگو که جبر و تصادف مرا پدید آورد |
|
به پیشگاه خدا، این کمال بی ادبی ست |
|
|
۶- |
وجود و گردش افلاک بی سبب نبود |
|
مگر وجود سبب ساز را که بی سببی ست |
|
|
۷- |
بدان که جزء به کُلّ پی نمی برد هرگز |
|
علی الخصوص که آن جزء، جزءِ امّ و اَبی ست |
|
|
۸- |
وجود بحر، سبب سازِ موج باشد و موج |
|
محرّک است، نه آن جا به جایی از حَطَبی است |
|
|
۹- |
غروبِ عُمر، «جلالی» چه سرد و دلگیر است |
|
گذشت دور جوانی، کنون سیاه شبی ست |
|
|
|
|