قَقَرَسِّ خندهِ دِلبروم ، مَرَه تا رو مِیدونِ میرچَماغ
ندارَه یِه ذرّه بِگَم غمی، داره تا بُخواهی دل و دَماغ
چه بِگَم ز خیک و ز اِشتهاش، خیکِش اومده پیش تا میونِ پاش
مُخوره سه چار وعده غذا روزی با سه چار تا، سنگکِ داغ
بَچَگیش مِگَن بوده مِثِّ دوک، حالا عینهو شده مِثِّ لوک
یَه چیزی شِنُفتی؟ بیا ببین، که چه کِردَه یارِ چلّه و چاغ
بُوَرِت نِمیاد، تو چه جوری بِگَم ز شِکم شُلیش و ز لِفت و لیس
مُخوره با کَمچلی نصفِ دیک، واسیدَنکیّ و سَرِ اُجاغ
یکی خَمرَهِ پُرِ اَوِّ یخ، مُخورَدو هی مَکَنَه عَرَخ
بَتَر از هُجومِ بِرُّ ملخِ مِزَنَه سری گاهی توی باغ
اَگَه خواسیّ چَش تو چَشِش کُنی یا بِلاسی و پنجه کَشِش کُنی
چو پلنگِ نَر مِرَه چَش غُره، با دو تا چَشایِ سبزهِ زاغ
دِیه مِثِّ من تو زمونه نیس با رفیق و یارِ نُمرِه بیس
نمی دونم اوّل زندگیم چه جوری «جلالی» شدم اُلاغ
یزد-شنبه-۱۳۸۶/۲/۱۵