Menu

غزل شماره ۲۹۲

292

۱- ز صبح روی تو شد روی آفتاب خجل
ز شام زلف سیاه تو، مشک ناب خجل
۲- بنفشه و گل سنبل کنار پیچک یاس
شدند ز آن سر زلف و ز پیچ و تاب خجل
۳- از آن ملاحت گفتار گرم و لحن کلام
شد از نهایت گیرندگی شراب خجل
۴- مرا به نیم نگاهی که کرد و آتش زد
ستاره دیده فرو بست و شد شهاب خجل
۵- شبی شمایل او را به خواب دیدم و چشم
شد از غمی که چرا رفته او به خواب، خجل
۶- چو دید گوهر دندان دوست مروارید
برفت در صدف و شد به زیر آب خجل
۷- بگفتمش به چه مانی، به گل اشارت کرد
شکفته شد گل و بلبل از انتخاب خجل
۸- خجل نه بلبل بی دل که شد «جلالی» هم
از این سؤال صریح و از این جواب خجل
 

ارسال دیدگاه

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *