۱- |
یا رب آن عهد شکن را سوی ما باز رسان |
|
آن سفر کرده من را به وطن باز رسان |
|
|
۲- |
لب من بر لب پیمانه و دور از لب اوست |
|
باز، بَر آن دو لب غنچه دهن باز رسان |
|
|
۳- |
جان من بود که رفت از تن رنجورم و باز |
|
رحم بر من کن و این جان به بدن باز رسان |
|
|
۴- |
بهر آگاهیش ای باد صبا، پیغامی |
|
دَهَمت، گیر و بدان عهدشکن باز رسان |
|
|
۵- |
گویش ای سرو قد رفته ز گلزار، بیا |
|
سایه ات بر سرم ای سایه فِکَن باز رسان |
|
|
۶- |
تا مگر تازه شود بار دگر عهدِ قدیم |
|
دعوتی باز بدان یارِ کهن باز رسان |
|
|
۷- |
این همان قول «جلالی» ست که حافظ فرمود: |
|
«یا رب این آهوی مُشکین به چمن باز رسان» |
|
|
|
|
|
|
|
|