…
ما را تِناب شعر چو طوقی به گردن است
تنظیم آن به راحتی شاش کردن است
آن لحظه ای که توی خلا شاش میکنم
آن لحظه وقت گفتن لاطائل من است
این را بدان که هیچ ندانم که از کجا؟
این ذوق شعر آمده و رفته در تن است
باشد لطیف و نرم چنان گل به گلشنی
گاهی چو نون داغ و به مانند گُلخَن است
اقرار می کنم که بدانند فاضلان:
لاطائلات گفتن من فَضله خوردن است
دیگر کسی صریح چو من این سخن نگفت
منظور گفتن است و به مردم سپردن است
باری (جلالی) اشهد خود را بگو بلند
امروز روز واقعه و وقت مردن است
یزد ـ ۱۳۹۹