دختری دیدم که لُک لُک را، مِرَف
تا مِشُدْ اُفتوو کوروک، شو جا مَرَف
تو و لاحافِ پَهنِ و وَرْ رویِ تُشک
هیکلش گویا خمیر بود، وا مِرَف
تا که تاریک شه اطاقِش وَخْتِ خوو
زود سراغِ پِلَتِه لَمپا مِرَف
هی مِکَرد دایم تویِ خوو، خرّ و خرّ
عین اینکه اوو تویِ زُرنا مِرَف
نِصفه نیمه شوو، اونم از زور شاش
تا مُتََوَرْزا بِرَه ْ، دولّا مِرَف
خوو میدید گاهی یَبار ، آسّه پِتُکْ
اَنجیرش تو و شهر، پیِ خُرما مِرَف
مَنْ نمیدونم (جلالی) اوو روزا
دنیالِ خُرما مِرَف یا نَمِرَف
یزد- ۱۳۹۳/۸/۲۴