اِی خُفته درا از خونه
میخونه تو را میْخونه
تا ساقی پَس از پیمونه
بوسی زکُپِتْ بِسونَه ْ
***
گوشت به ترنّم کن باز
تا عرشِ برین کن پرواز
این رنگ و ریا دورِ انداز
با ساز و نوا شو دَمساز
***
با هر نفسی گَرْ، گیری:
یک بهره ز شادی، شیری
در بندِ غم اَر زنجیری
موشی شُده و میمیری
***
با فکر و خیال موهوم
هِی ناله نکُنْ همچون بوم
چون سنگ نَباش و چون موم
نه زَنگی زنگ و نه روم
***
گر گنگ شدی چون بوفی
کَجْ کوله چو خطِّ کوفی
بیناله و آخ واو فی
اونوخت تویی یک صوفی
یزد- ۱۳۹۳/۷/۵