حالا که این چَشْ سِیا، مَلیم نَمیزاره، وِ لِشْ
صُبْ تا شَو، تو کوچه پس کوچه وِلِنگارَه، وِلِشْ
تا حالا، یک بار سَرِ شو توو کوچه پیداش نشد
مِثِّ مرغ کور مخواد تنگِ غروب جارَه، وِلِشْ
بَهرِ ما قوتُک اگه پینشی گِزِف غُر میزنه
این زرنگِ چونه زَنْ فکر سی صَنّاره، وِلِشْ
یک رو گر سورمَه تو چَشْ، سُرخابْ نَماله رو کُپاشْ
پُکْ و پوزشْ مِثِّ عُنتَلْ زِشته و خوارَه، وِلِشْ
باسنا شَنْ مِثِّ تقّایِ درِ مسجد بُلَنْ
دور وا داشته عَینَهو یک جُفتِ نَقّاره، وِلِش
پُز مُده دایم که باباش حُجره داره، تاجره
حالا فهمیدم که او یَلغوز و دَلّاره، وِلِش
هِی دَموساتْ از عِفافِ مادرش گَفْ میزنه
تازه از چَنْ جا شِنُفتم چَن تا مول داره، وِلِش
پیشِ پام اُفتیده یک رِسبون اَبریشم ولی
وَر ندارمْ، چون (جلالی) مِسّی که مارَه، وِلِش