۱- |
رونق عهد شبابست دگر بستان را |
|
می رسد مژده ی گل بلبل خوش الحان را |
|
|
۲- |
ای صبا گر به جوانان چمن باز رسی |
|
خدمت ما برسان سرو و گل و ریحان را |
|
|
۳- |
گر چنین جلوه کند مُغبچه باده فروش |
|
خاکروبِ در میخانه کنم مژگان را |
|
|
۴- |
ای که بر مه کشی از عنبر سارا چوگان |
|
مضطرب حال مگردان من سرگردان را |
|
|
۵- |
ترسم این قوم که بر دردکشان می خندند |
|
در سر کار خرابات کنند ایمان را |
|
|
۶- |
یار مردان خدا باش که در کشتی نوح |
|
هست خاکی که به آبی نخرد طوفان را |
|
|
۷- |
برو از خانه گردون بدر و نان مطلب |
|
کان سیه کاسه در آخر بکُشد مهمان را |
|
|
۸- |
هر که را خوابگه آخر به دو مشتی خاک است |
|
گو چه حاجت که به افلاک کشی ایوان را |
|
|
۹- |
ماه کنعانی من مسند مصر آنِ تو شد |
|
وقت آن است که بدرود کنی زندان را |
|
|
۱۰- |
حافظا می خور و رندی کن و خوش باش ولی |
|
دام تزویر مکن چون دگران قرآن را |