روزگاریست که از ناچاری
رویِ اوزان عروض
و صناعات اَدَب
ضربدر باید زد
چه توان کرد که در بیشترین کام و دهان
مَزّه آب و می ناب یکی است
شاعران، شهد فروشان، باری
مَگذَرانید دگر
حرف موزون بر لب
حرف را جور دگر باید زد
چه توان کرد که در ذائقه مدعیّان
دوغ و دوشاب یکیست
یزد ۱۳۸۸/۲/۲۹