این چه شَهریَه که هیش بُو، تو کَسی دَر نَمیاد
این چه شُوّیِه که چَش راه مُکُنی سَر نمیاد
تو زِمِسّون گاهی اینجا یکی نِزمُک میایَه
اما از اَبر سیا بارونِ شَر شَر نَمیاد
آرزوم اینَه، سَرِ شَو که مُخُسبَم تو لاحاف
بی بینم از تو بُلَن گو صدا عَر عَر نَمیاد
صدتا کَفتَر بیس و چار سات لَوِ بوُنَم می شینه
سینه کَفتریِ اونوَر لَوِ مَعجَر نمیاد
سایه هُدهُدِ اِقبال نمی اُفته رو سَرُم
آخر این شونه سَرُک گِردِ سَرِ گَر نمیاد
شِکَمِ کُلفَتِ ما مِثِّ تِغارِ خمیره
هَرچی مُشتِش مِدَم از بَس چَغَلَه وَر نمیاد
خونه همسایِه ما یکتا چوغور بود تو قَفَس
مِثّی که مُردَه، (جلالی) صدا پَر پَر نمیاد
***
یزد ۱۳۸۹/۵/۱۳