Menu

پسر سر هف دختر



پُسَرِ مَشرِضا گَرِ تِبّاف

نوهِ حاجی زِینَلِ شَرباف

 

چَن رو پیشتر دیدم شده قَدِ خَر

پَک و پوزَش به عینَهو عَنتَر

 

خونه شون چسبیده بِخونهِ ما

زیر بار عذابه شونَهِ ما

 

صُب تا شو تو حیاط اوُ مپاشَه

هَنوزَم شو تو خو تو جاش مِشاشَه

 

سَرِ هَر حَرف و هَر هِش و کِشمِش

مُکُنَه چون تنور غُرُم فِش فِش

 

بی هوا خواس اگر با لرزِ چُنَه

دهنِش واکُنَه که عَیسَه کُنَه

 

ننه شون! سَر مِدَن صِدای بُلَن

سَرما خوردی نَنه بیا زیر مَن!

 

چَن رو پیشتر دیدم که رفته تو باغ

مُکُنَه عَرّ و عَرّ بِعینِ اُلاغ

 

بَسُّونه تا ز عَمّه قند و نبات

مِگَه تو پام گِرفته بادِ ثُبات

 

مَن رسوندم صدا بُلَن اُهِیا

بعد اِقَّه بَدی و سگ دُوِّیا

 

چَرچینِش دَر کُنِد چَشِشِ کِردَن

چَشِ این هیکَلِ لَشِش کِردَن

 

آی سَرِ صابّ نَخوری تَکِیَه

پُسَرِ بَعدِ دُختر و یکیَه

 

***